po tamtej stronie...

"U ludzi to niemożliwe, ale u Boga wszystko jest możliwe" (Mt 19,26)

Niezniszczalne ciała

W tym miejscu prezentujemy życiorysy osób świętych, których ciała pomimo upływu wielu lat od śmierci zostały zachowane od zepsucia. Ciała te nie były balsamowane, ani przechowywane w jakimś szczególnym miejscu. Wiele ciał spoczywa w specjalnych szklanych relikwiarzach. Nie zawsze jednak ciało świętego stale wystawione jest na widok publiczny. Czasami takie publiczne wystawienie ma miejsce co kilkadziesiąt lat. O stanie ciała wierni dowiadują się zazwyczaj podczas beatyfikacji i kanonizacji, kiedy to komisja kościelna dokonuje pobrań relikwii świętego. Przypadków takich historia Kościoła zna przynajmniej kilkadziesiąt. Są one dobrze udokumentowane w archiwach kościelnych.

Święta Katarzyna Laboure - ciało nietknięte przez 135 lat

obrazek Święta Katarzyna Laboure, urodzona w 1806 roku należała do zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia przy Rue du Bac w Paryżu, gdzie wielokrotnie objawiała jej się Matka Boża. Podczas jednego z objawień zakonnica otrzymała wizję Cudownego Medalika. Maryja powiedziała wtedy do niej: „Dziecko moje, lubię udzielać łask (...) Postaraj się o wybicie Medalika na ten wzór. Wszystkie osoby, które będą go nosić, otrzymają wiele łask. Łaski będą obfite dla tych, którzy będą go nosić z ufnością." Przez całe swe życie Katarzyna Laboure milczała na temat objawień. Wiodła życie bardzo proste – dużo się modliła, była posłuszna i uległa. W roku śmierci Matka Najświętsza zwolniła ją z sekretu milczenia. To właśnie wtedy świat się dowiedział, że to ona była osobą, której misję wybicia medalika zleciła Maryja. Zmarła w 1876 roku, a w roku 1933 znaleziono jej ciało nietknięte. W 1947 roku Ojciec Święty Pius XII zaliczył ją do grona Świętych. Jej ciało spoczywa do dzisiaj w stanie nienaruszonym w Paryżu, w kaplicy przy Rue du Bac.

Święta Bernardetta Sobirous - ciało nietknięte przez 132 lata

obrazek Bernardeta Sobirous urodziła się w 1844 roku w Lourdes, w bardzo ubogiej rodzinie. W 1858 roku, w wieku 14 lat osiemnaście razy ukazała jej się Matka Boża w grocie Massabielle w Lourdes. Świadkami objawień były setki mieszkańców Lourdes. Maryja przedstawiła się jako Niepokalane Poczęcie, co było potwierdzeniem ogłoszonego 4 lata wcześniej przez Papieża Piusa IX dogmatu o Niepokalanym Poczęciu (zachowaniu Matki Bożej od grzechu pierworodnego). Matka Boża wzywała do nawrócenia i pokuty. Podczas jednego z objawień na polecenie Matki Bożej Bernardeta miała rozgrzebywać rękami ziemię. Z miejsca tego wytrysnęło źródło. Wkrótce zaczęło dochodzić do tysięcy cudownych uzdrowień chorych, którzy wypili wodę ze źródła lub obmyli się nią. Bernardeta uchodziła za osobę naiwną i prostoduszną. Była surowo przesłuchiwana przez różnego typu komisje. W 1866 roku wstąpiła do klasztoru w Nevers. Spędziła tam resztę życia. Zmarła w roku 1879, w wieku 35 lat na gruźlicę. W czasie procesu beatyfikacyjnego w 1919 roku stwierdzono, że jej ciało pomimo upływu czasu pozostało nienaruszone. W 1925 roku papież Pius XI ogłosił Bernardetę błogosławioną, a w roku 1933 świętą. Ciało Bernardety przechowywane jest do dzisiaj w relikwiarzu w Nevers.

Święty Ojciec Pio - ciało nietknięte przez 43 lata

obrazek Ojciec Pio (a właściwie Franciszek Forgione) urodził się w 1887 roku w Pietrelcinie. Kontakt z Niebem miał od najmłodszych lat. Doznawał wizji swojego Anioła Stróża, świętych, Matki Najświętszej oraz Chrystusa. Podczas jednej z takich wizji otrzymał sygmaty - wciąż krwawiące rany Męki Pańskiej na dłoniach, boku i stopach, z których wydowbywał się charakterystyczny dla zakonnika zapach fiołków. Stygmaty utrzymywały się na jego ciele przez 50 lat. ojciec Pio posiadał dar bilokacji (przebywania w dwóch miejscach jednocześnie), czytania w sercach (znał najbardziej skrywane ludzkie grzechy), dar jasnowidzenia (znał przyszłe fakty, które jak mówił "widział w Bogu.") Był również atakowany fizycznie przez Szatana, który objawiał mu się pod postacią wielkiego psa, kapłanów, ponętnych kobiet, a nawet Anioła Stróża, świętych, Matki Bożej, czy samego Chrystusa. Przez całe życie prowadził walkę duchową o zbawienie jak największej ilości dusz. W tym celu spowiadał w konfesjonale po kilkanaście godzin dziennie, potwornie cierpiał, a swoje cierpienia ofiarowywał w intencjach uzdrowienia chorych i zbawienia bliźnich. Po spotkaniu z nim nawróciły się setki zdeklarowanych ateistów, dokonały się uzdrowienia tysięcy ludzi - były to cudowne uzdrowienia z chorób, które nie dawały jakiejkolwiek nadziei na wyzdrowienie. Ojciec Pio zmarł w 1968 roku. W 1999 roku papież Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym, a w 2002 roku świętym. Jego ciało, które na co dzień nie jest wystawione na widok publiczny, ekshumowane podczas beatyfikacji i kanonizacji w 40 lat od śmierci, okazało się zachowane w stanie nienaruszonym.

Święta Rita z Cascii - ciało nietknięte przez 554 lata

obrazek Święta Rita urodziła się najprawdopodobniej w 1381 roku. Od najmłodszych lat była osobą bardzo wierzącą. W wieku 12 lat została wydana za mąż za Pola Monciniego. Jej mąż był człowiekiem gwałtownym i skłonnym do awantur, jednak Rita z pokorą znosiła upokorzenia i brutalne traktowanie ze strony męża. Rita przez całe życie starała się go nawrócić. Mieli dwóch synów. Za sprawą Rity jej mąż nawrócił się przed śmiercią. Został zdradzony przez swoich przyjaciół i brutalnie zamordowany. Po śmierci ojca, jego synowie postanowili go pomścić. Ricie nie udało im się tego wyperswadować. Poprosiła więc Boga, aby zabrał ich do siebie, by nie popełnili grzechu morderstwa. Rok później obaj synowie zmarli na zarazę. Po śmierci męża i synów Rita wstąpiła do zakonu, gdzie podczas jednej z wizji została naznaczona stygmatem rany na czole z korony cierniowej. Rana pozostawała otwarta przez 15 lat. Jej życiu towarzyszyły liczne cuda. Święta Rita zmarła w 1457 roku. W 1900 roku papież Leon XIII dokonał jej kanonizacji. Jest patronką od spraw beznadziejnych. Sarkofag z do dzisiaj nienaruszonym ciałem Świętej Rity znajduje się w Cascii.

Święty Jan Maria Vianney - ciało nietknięte przez 152 lata

obrazek Jan Maria Vianney urodził się 1786 roku. Dorastał w czasach rewolucji francuskiej, kiedy to Kościół był prześladowany. Nie wolno mu było uczęszczać ani do szkoły, ani do kościoła. Pierwszą Komunię przyjął potajemnie w szopie. Naukę w szkole podstawowej rozpoczął dopiero w wieku 17 lat. Sprawiała mu ona wielkie trudności. Udało mu się jednak dostać do wyższego seminarium duchownego. Tu także nauka nie przychodziła mu łatwo. Po otrzymaniu święceń kapłańskich pracował jako wikary w Ecully. Jan Maria Vianney na początku niczym się nie wyróżniał. Jego kazania były zwykle schematyczne, jąkał się, a często także gubił wątki. Jednak brak kapłanów sprawił, że wkrótce został proboszczem w parafii w Ars - wsi, którą zamieszkiwali ludzie biedni i niereligijni. Na mszę świętą przychodziło zaledwie kilka osób. Udało mu się jednak całkowicie przemienić mieszkańców Ars, zasiać w nich prawdziwą wiarę. Jego kazania z czasem stały się doskonałe i prawdziwie natchnione przez Ducha Świętego. Liczba osób przystępujących do sakramentów zaczęła rosnąć. Szybko zaczęła szerzyć się również sława księdza, który potrafił czytać w ludzkich sumieniach (znał najskrytsze nawet grzechy) i przepowiadał przyszłość. Żył bardzo ubogo - dużo pościł i spał na gołych deskach. Podobnie, jak św. Ojciec Pio prowadził walkę duchową o zbawienie dusz. Spowiadał po kilkanaście godzin dziennie. Dużo cierpiał, a swoje cierpienia ofiarowywał w intencji zbawienia grzeszników. Z tego powodu doświadczał także fizycznych ataków Szatana. Wyniszczony chorobami i ascezą zmarł w 1859 roku. W 1905 roku został beatyfikowany, a w 1925 roku kanonizowany. Jest patronem wszystkich proboszczów Kościoła Katolickiego. Jego nietknięte ciało znajduje się w bazylice w Ars.