po tamtej stronie...

Sens życia

Przytoczone przez nas świadectwa wskazują wyraźnie na to, że Bóg istnieje i że życie ma swoją kontynuację po śmierci. A to oznacza, że Bóg dał nam życie w jakimś konkretnym celu. Oznacza to także, że przebywamy na tym świecie tylko chwilowo. Kościół życie nazywa pielgrzymowaniem, bo gdzie indziej jest nasz prawdziwy dom, w którym będziemy żyć wiecznie. Dokąd więc zmierzamy i po co dane jest nam życie w ciele?

Wszystkie zamysły Boże poznamy dopiero po drugiej stronie. Jednak już teraz możemy zauważyć, że życie jest szkołą. Czego się w niej mamy nauczyć? Miłośći. Prawdziwej, czystej i bezinteresownej miłości do Boga i innych ludzi. By móc żyć kiedyś z Bogiem, musimy się nauczyć kochać tak, jak On. A to wymaga pracy nad sobą. Nie może przebywać w Niebie ktoś, kto tak naprawdę kochał za życia tylko siebie. Życie jest więc nauką przekraczania samego siebie, pokonywania własnych słabości i skłonności. To nauka wyzbywania się pychy, chciwości i egoizmu. To nauka wielkiej pokory wobec Boga, świata oraz innych ludzi. To nauka przebaczania tak, jak nam przebaczył Chrystus z Krzyża. To wreszcie obdarowywanie innych ludzi tym, co sami otrzymaliśmy od Boga, bo przecież nic, co mamy, nie jest naszą zasługą. Jan Paweł II wypowiedział kiedyś piękne słowa: "Bogatym nie jest ten, kto posiada, ale kto siebie daje innym". Słowa te są doskonałym drogowskazem w nauce prawdziwej miłości.

Mamy także przydzielony przez Boga czas. Każdy z nas dostał od Boga odpowiednie dla siebie i swoich potrzeb "wyposażenie". Tym "wyposażeniem" są wszelkie zdolności, cechy charakteru, status materialny, możliwości rozwoju oraz umiejscowienie w konkretnym czasie, w konkretnej przestrzeni, w konkretnym środowisku społecznym i w konkretnej rodzinie. Bóg stworzył nam więc konkretne warunki. Obrazowo można by powiedzieć, że obsadził nas w specjalnej scenerii, w konkretnej roli. Ale to, jak ją zagramy zależy tylko i wyłącznie od nas. Tu nie liczy się jeden określony efekt końcowy. To nie jest żaden wyścig do celu. Przecież każdy startuje z innej pozycji. Tu liczy się jedno - jakim się jest człowiekiem dokładnie w tych warunkach, jakie stworzył nam Bóg. A pod tym jedynym względem szanse wszystkich ludzi są akurat wyrównane. Bóg dał nam do ręki konkretne narzędzia. Każde narzędzie może być jednak użyte albo w dobrym albo w złym celu. Rzemieślnikami zaś jesteśmy my.

Wiemy, że po śmierci są tylko dwie drogi - Niebo lub wieczne potępienie. O tym, gdzie się znajdziemy, wcale nie decyduje Bóg. On czeka na każdego człowieka. To, gdzie się znajdziemy zależy tylko i wyłącznie od nas. Te dwie drogi są kontynuacją tego, co wybieramy za życia. Dzięki ofierze Chrystusa mamy szansę odciąć się od tego, co zafundowali całej ludzkości Adam i Ewa, decydując się na grzech. Teraz każdy z nas we własnym imieniu może opowiedzieć się albo za grzechem albo przeciwko niemu. Nasze życie jest więc tak naprawdę albo grą w jednej drużynie z Panem Bogiem (życiem według Jego zasad, a to się wiąże z wyrzeczeniem się Zła) albo też grą przeciwko Niemu (życiem według "własnych zasad," które to Zło dopuszczają). Bóg natomiast wcale nie przygląda się temu z boku, ale robi wszystko, by zyskać nowego "zawodnika". Bo dopóki żyjemy, zawsze możemy zmienić drużynę.